Bu konuda yapılan en bilinen araştırma, NASA Clean Air Study (1989) çalışmasıdır. NASA, astronotların uzun süre kapalı alanlarda kalacakları düşünüldüğünde, iç mekanlardaki hava kalitesini artırmak amacıyla bitkilerin potansiyelini araştırmıştır. Çalışma, formaldehit, benzol, trikloretilen gibi zararlı maddeleri emebilen bitkileri belirlemiştir. Bu araştırmanın başında, NASA Johnson Space Center araştırmacısı B.C. Wolverton yer almıştır ve bu konuda pek çok yayın yapmıştır. NASA'nın bulguları, bitkilerin hava kirliliğini azaltma kapasitesini doğrulamış ve iç mekanlarda hava kalitesini iyileştirmede bitkilerin nasıl kullanılabileceğini göstermiştir.
NASA'nın bu çalışmasıyla birlikte, hava temizleme özelliklerine sahip bitkiler arasında şunlar öne çıkmaktadır:
Areca Palmiyesi (Dypsis lutescens): Toksinleri emme konusunda etkili ve hava nemini artırma kapasitesine sahip bir bitkidir.
Yılan Bitkisi (Sansevieria trifasciata): Düşük ışıkta bile sağlıklı büyüyebilir ve karbondioksit ile formaldehit gibi maddeleri emebilir.
Barış Lalesi (Spathiphyllum): Amonyak, benzol ve formaldehit gibi zararlı maddeleri temizleyebilir.
Aloe Vera: Formaldehit ve benzol gibi kimyasalları emme yeteneğiyle bilinir.
Paşa Kılıcı (Chlorophytum comosum): Karbon monoksit ve formaldehit gibi maddeleri emebilir.
Pothos (Epipremnum aureum): Hava temizleme yeteneğiyle tanınan bu bitki, benzol ve trikloretilen gibi maddeleri emme kapasitesine sahiptir.
Sonraki yıllarda, Dr. Kamal K. Pandya (University of California) ve Dr. Margaret W. Hill (University of Florida) gibi bilim insanları, bitkilerin hava kirliliğini azaltma kapasitesini araştırmaya devam etmişlerdir. Bu araştırmalar, bitkilerin iç mekan hava kalitesini iyileştirmedeki potansiyelini daha da güçlendirmiştir.
Bu çalışmalar, bitkilerin çevresel temizlik açısından önemli bir rol oynayabileceğini ve estetik faydalarının yanı sıra, sağlıklı bir yaşam alanı oluşturma konusunda da değerli katkılar sunduğunu göstermektedir.