Yeni doğum yapmış anne bebeğini görmek ister. Mutlu anne bebeğinin minik yüzünü görmek için kundağı açar, şaşkınlıktan adeta nutku tutulur. Bebeğin kulakları yoktur.
Doktor, bebeğin duyma yetisinin etkilenmediğini sadece görünüşü bozan bir kulak yoksunluğu olduğunu söyler.
Aradan yıllar geçer çocuk büyür okula başlar. Bir gün okul dönüşü eve koşarak gelir annesinin kollarına atılarak hıçkırarak ağlar. Bu onun yaşadığı ilk büyük hayal kırıklığıdır.
Ağlayarak "Bir çocuk bana ucube dedi. "Küçük çocuk bu kadersizliği ile büyür. Arkadaşları tarafından sevilir. Oldukça başarılı bir öğrenci olur. Annesi her zaman insanların arasına karışmalısın der. Ancak yüreğinde derin bir acıma ve sevgi hisseder.
Delikanlının babası doktora oğlunun sorunu ile ilgili görüşür. Hiçbir şey yapılamaz mı?
Dr. eğer bir çift kulak bulunabilirse organ nakli yapılabilir der. Böylece genç için kulaklarını feda edecek birisi aranmaya başlanır. İki yıl geçer. Bir gün babası, oğlum hastaneye gidiyoruz. Annen ve ben sana kulaklarını verecek birini bulduk. Ancak unutma, bu bir sır.
Operasyon çok başarılı geçer. Yeni görünümü ile psikolojisi de düzelen genç, okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde eder. Daha sonra evlenir. Yıllar geçer. Bir gün babasına gidip sorar. Bilmek zorundayım bana bu kadar iyilik yapan kişi kim? Ben o insan için hiçbir şey yapmadım.
Babası bir şey yapabileceğini sanmıyorum. Anlaşmıştık şu anda öğrenemezsin. Bu sırrın yıllar sonra açığa çıkma zamanı gelir.
Hayatının en karanlık günü olan annesinin cenazesinde babasıyla beklerken, babası yavaşça annesinin başına elini uzatır. Kızıl kahverengi saçlarını eliyle geriye doğru iter, annesinin kulakları yoktur.
Annen hiçbir zaman saçını kestirmek zorunda kalmadığı için çok mutlu oldu. Hiç kimse annenin daha az güzel olduğunu düşünmedi...(Hasan Yılmaz)...
Gerçek güzellik, fiziksel görünüşe bağlı değildir. Ancak yürektedir. İnsanların başarı ve mutlulukları, sevgi yatırımı yaptıkları insanlardan gördükleri ilginin biçimi ve miktarı tarafından belirlenir.
Çocuklarımızı gerçekten gördüğümüzde, takdir ettiğimizde, onlara değer verdiğimizde, koşulsuz kabul edilme duygusunu onlara sunduğumuzda, kazandıracağımız psikolojik güç onları bir yaşam boyu koruyacaktır.
Dışlamak yerine kabullenmek, yargılamak yerine anlamak bunlar güzel bir aile kültürünün hem ön koşullarıdır hem de sonuçlarıdır. Çocuklarımız bizleri ihtiyaçlarına gösterdiğimiz sevgi ve saygılı davranışlarımızla hatırlayacaklarsa, bizler harika bir anne ve babayız.
Çocuğumuzu gerçekten anlamak istiyorsak, olayları, yaşananları onların gözüyle görmeye çalışmalıyız. Ebeveyn olarak, olumsuz davranışlarına yoğunlaşmaktan kaçınmalıyız.
İYİ BİR ANNE BABA Çocuklarını dinlemek için zaman ayırır. Tavır ve tutumları tutarlıdır. Çocuklarının kişilik gelişimini besler. Küçük başarılarını kutlar.
Çocuklarının önemli ve özel olduğunu hissettirir. Onların gizli yeteneklerinin ortaya çıkması için yardımcı olur. Ebeveynler, bir ışık olmalı yargıç değil. Örnek olmalı eleştirmen değil.
GERÇEK SEVGİ ve SAYGI Yetişkinlerden açılan bir yolla çocuğa gider, çocuktan yetişkine geri döner...
SAYGILARIMLA...