''Oku, seni yaratan Rabbinin adıyla,

O insanı pıhtılaşmış kandan yarattı,

Oku, rabbin nihayetsiz kerem sahibidir

Ki O kalemle öğretendir.

İnsana bilmediğini O öğretmiştir.''

Bir gün gittiği Hira'daki mağaraya,

Murakabeye dalmıştı yaratanına.

Cebrail göründü anında gözlerine,

''Oku'' dedi Melek, Allah'ın Rasülüne.

Ben okumak nedir bilmiyorum dediler,

Sıktı O'nu ta ki takatını kestiler.

Yine ''Oku'' dedi Hazret-i Muhammad'e,

Okumasını yine bilmem dediğinde,

Melek yine tutup, vücudunda takatı,

Kesilinceye kadar O'nu yine sıktı.

''Oku' dedi, üçüncü emir karşısında,

Muhammed titrek sesle yalvarırcasına,

Ben okuma bilmem, ne okuyayım dedi,

Ahenkli bir sesle ''Alak'' süresi indi.

Hazret-i Muhammed bu süreyi dinlemiş,

Bu, ilk beş ayeti kalbine nakşedilmiş.

Melek bunları okuduktan hemen sonra,

Görevini bitirip, kayboldu orada.

Hazret-i Muhammed ilk vahiy haletine,

Verdiği endişe ile gitti evine.

Eşi Hatice'ye ''Beni örtünüz'' dedi,

Derin bir uykuya yattı uyuyuverdi.

Uyandıktan sonra gördüğü o şeyleri,

Eşine anlattı geçirdiği haleti.

Muhammed, bana ne oluyor bilmem dedi,

Hatice bu haletini anlar gibiydi.

Kocasının bunca endişeli haline,

Hiç telâş etmedi, şöyle dedi eşine:

''Müjdeler olsun sevgili eşim müjdeler,

Yemin ederim olacaksın sen Peygamber,

Peygamberi olacaksın sen bu alemin,

Allah seni asla bırakmaz rahmedersin.

Sözün doğrusunu söyler, yardım edersin,

Felakete uğrayana, yardım edensin.

Senden başka asla bir yardımcı bulunmaz,

Böyle bir sevgili kulu Allah bırakmaz.''

Sadık eşinin korku içinde haline,

Elbette teselli verecekti Hatice.

Artık bu büyük vazife başlayacaktı,

Dalâlette olan kavmi çağıracaktı.

Tavaf için evinden dışarı çıkmışlar,

Bütün bu olayı düşünmeye dalmışlar.

''Bu kutsal göreve nasıl başlayacaktım?

Bu büyük sırrı kimlere anlatacaktım?

Acep benim kavmim nasıl karşılayacak?

Kavmimden bana hangileri inanacak?''