Bi'setin onuncu yılının ikinci ayındaydı,

Rasülullah iki büyük üzüntü birden yaşadı.

Biri çok sevdiği amcası, Ebu Talib'in kaybı,

Birkaç gün sonra da zevcesi Hatice'nin vefatı.

Bu iki kayıp, Rasül-i Ekrem'e çok hüzün verdi,

Ölümler nedeniyle bu yıla hüzün yılı dendi.

Ebu Talip öldüğünde yaşı seksenler de idi,

Hastalığında Kureyşle gerginlik devam ederdi.

Kureyşten ileri gelenler, Ebu Talib'e geldi,

Son zamanında yiğeniyle uzlaşılmayı istedi.

''Bizimle O'nun arasındaki durumu bilirsin,

O'nun la bizim aramızı bul, bize ilişmesin.

Ebu Talib'e mevkiin bildiğin gibi dediler,

Başına bir hal gelir, endişeye düşebilir.''

Kureyşliler böyle konuşurken, Rasülullah geldi,

Niçin toplanıldığını öğrendi ve cevap verdi:

''Sizden tek söz istiyorum, onu şimdi söylerseniz,

Araplarla  size  tabi  olur, sizle  birleşiriz.''

Ebu Cehil,''bir söz değil on söz birden veririz''dedi,

Rasülullah onun bu tavrına şunları söyledi:

''Bana Allah'tan başka ilah yoktur, diye söyleyin,

Allah'tan gayri, bütün tapınakları söküp itin.''

Sonra müşrikler birbirlerine dönüp, şöyle dediler,

Bu  adam  isteğimizi  vermiyor diye gittiler.

Rasülullah, müşrikleri tarafına çekmek için,

Kesinlikle taviz vermemiş tek inandığı dinin.

Ebu Talib'in ardından, Hatice fani dünyadan,

Gözlerini kapadı gitti, kocasının yanından.

Eşinin  ölümü,  Rasülullah'a  çok  acı  verdi,

O Hazret-i Peygamber'in en büyük destekcisiydi.

Kadınlığının şefkatiyle, kalbinin sevgisiyle,

Gitti, imanın kuvvetiyle, fazilet ve sabrıyle.

Sevgili eşinin tesellisi, büyük desteğiydi,

Rasülullah'ı ilk tasdik eden, sevgili eşiydi.

En buhranlı zamanında O'nu teselli ederdi,

Gerçekte O, siyânet meleği gibi ümidiydi.

Rasülullah ömründe, O'nun gibisini sevmedi,

Şimdi O'nu da kara toprak aldı, yok olup gitti.

Amcası Ebu Talip ve Hatice sadık zevcesi,

Çok hüzünleştirdi, Allah'ın Rasülü'nü ikisi.

Hazret-i Peygamber, Hatice'yi candan seviyordu,

Azrail,  O'nun  bile  çok  sevdiğini  alıyordu.