Aişe diyor ki: ''Hatice'yi görmediğim halde,

Kıskanırdım O'nu, Peygamberin eşleri içinde.

Rasül-i Ekrem, O'nu hatırlar O'ndan bahsederdi,''

Hatta bu yüzden, bir gün  O'na Aişe gücenmişti.

Bir gün Hatice'nin kız kardeşi  Hâle eve gelmiş,

Ablası öldükten sonra, O'nu ziyarete gitmiş.

Peygamber, O'nun sesini duyunca eşini andı,

Aişe  manzara  karşısında, müteessir kaldı.

Çünkü sesi Hatice'nin sesine çok benziyordu,

Baldızı  içeri  girmek  için  izin  istiyordu.

Aişe,  ölen  bir  kadını  anmak  neden ki  dedi,

Cenab-ı Hak sana, daha genç, güzel zevceler verdi.

Rasülullah, Hatice  için  şu  cevabı  verdiler,

''Hayır, gerçek senin dediğin gibi değil'' dediler.

''Kimse bana inanmazken tek inanan O insandı,

Herkes müşrik iken İslamı kabul edip inandı,

Benim yardımcım yokken, bana yardımcı oluyordu,

Zor  günlerimde  bile  bani  teselli  ediyordu.''

Rasülullah, kendine en büyük destek olanları,

Kaybedince daha çok arttı, müşriklerin ezaları.

Amcası kendini öz evladı gibi koruyordu,

Şimdi Kureyş'in fenalığını def edecek yoktu.

Kureyş meydanı boş bulunca, işkenceyi artırdı,

Barbarca davranıp, terbiyesiz olmaya başladı.

Bir gün sokaktan geçerken Peygamber'e pisin biri,

Üstüne  çamur  atmış  batırmıştı  elbisesini.

Rasülullah, bu hareket karşısında eve gitti,

Kızı Fatıma'ya bütün çamurları temizletti.

Babasını bu halde gören kızın içi sızladı

Üzerindeki çamurları temizlerken ağladı.

Peygamber kızlarına şefkatli bir baba olmuştu,

Şimdi de kızı babasına acıyor ağlıyordu.

Anasını kaybetmiş kızcağız, yüreği yaralı,

Babasına çamur atmışlar kirlenmiş üstü başı.

Bütün bu olanlara karşı, Fatıma ağlıyordu,

Kızını teselli edip, ağlama yavrum diyordu.

Her zaman olduğu gibi, O Allah'a güvenirdi,

O'ndan yardım istedi, kızının göz yaşını sildi.

Amcam ölene kadar Kureyş bana dokunamazdı,

Ağlama yavrum Allah'ım koruyacaktır babanı.