Sokağı mekan edinen, yirmi dört saat sokakta yaşayan, geçimini sokaktan sağlayan, aile sevgisinden, okuldan uzak, zaman zaman suça itilen, uçucu maddelere alıştırılan yavrularımız. Çocukluğunu yaşayamayan, aile ortamında birlikte olmanın mutluluğunu tadamayanlardır.

TÜRKİYE'de ilk kez SOKAK çocuklarına, 1950'li yıllarda, İstanbul'da, rastlanıyor. Galata Köprüsünü mekan tutan bu çocuklar(Köprüaltı Çocukları)olarak adlandırılıyorlar. Kırsal kesimden, şehre göçün ve gecekondulaşmanın çok olduğu illerde sokak çocuklarına daha çok rastlanıyor.

Parklarda, bankamatikte, gazete kâğıdına uzanmış yatarken, elindeki bez parçasına dökülmüş tineri koklarken, dilenirken, çöpten yiyecek birşeyler ararken, araba camlarını silerken, bizlere ısrarla mendil satmaya çalışırken...

SOKAK ÇOCUKLARI Sokakta her türlü tehlikeye açık bir ortamda yaşamaktadırlar. Evleri sokaklar, çatıları gökyüzü olmuştur. Ailelerinde, zararlı alışkanlık ve şiddet oranı çok yüksek olduğundan, aileleri ile ilişkilerini tamamen koparmışlardır. Fizijsel ve ruhsal tüm tehlikelere açıktır.

SEVGİSİZLİK, eğitimsizlik, terk edilme duygusu, güvensizlik, cinsel ve psikolojik istismarlar nedeniyle, hayata ve geleceğe dönük yargıları ve düşünceleri farklıdır. Başkaları tarafından suç işlemeye zorlanma yaralanma, kronik ve tehlikeli bulaşıcı hastalıklara yakalanma riski, kaçırılma ve öldürülmeyle karşı karşıyadırlar. Bu çocuklar bizim geleceğimiz. Allah'ın emanetidir. Onlara sahip çıkmak gerekir.

Yetişkin rolü üstlenip para kazandıkları halde, harcama yetkisi konusunda, çelişki yaşarlar. Bu çelişki, sokakta bağımsız yaşamaya iter. Cam silme, ayakkabı boyama mendil, sakız, su satarak ailesinden, evinden kopar. Eğitimini yarıda bırakır. Sokaktaki sınırsız, sorumsuz özgürlüğü seçer. Küçük yaşta hayatın ağır yükü, narin vücutlarını ezmeye başlar. Çoğu sokakta olmaktan memnun değil. Aileden uzak kaldıkları için, örnek alacak davranış modelleri yok. İçinde bulundukları, çete bireylerini örnek alıyorlar.

ANNE kavramı özel bir anlam taşıyor. En çok annelerini özlüyorlar. Babaları için, konuşmayan, kendilerine güvenmeyen ve hep cezalandıran olarak anlatıyorlar.

ONLARI NELER MUTLU EDİYOR

Evimizin olmasını isterim, Ailemin huzurlu yaşamasını isterim, Babam bisiklet alırsa sevinirim, Yaşlı amca veya teyzeye yardım edersem, mutlu olurum, Köyde mutlu olurum, Büyüklerimi ziyaret edersem sevinirim...

NELER HUZURSUZ EDER Annem yorulursa, İnsanların hor görmesi, Arkadaşlarının kıskanması, Okula gidemeyince üzülürüm, Oyun oynayamadığım için üzülürüm...

GERÇEKLEŞTİRMEK İSTEDİKLERİ Sokaktaki çocuklara yardım etmek, Fakir ve hastalara yardım etme, Köyümde çiftlik kurmak isterim, Çocuklarıma iyi bakmak isterim. Çok kitap okumak, şair olmak isterim. Tavşanın olsun isterim. Uçağa binmek istiyorum, Doğduğum köyüme gitmek istiyorum...

NELER YAPMALIYIZ? Çocuklar, zorluğa tehlikeye karşı, toplumun en savunmasız kesimi. Bazı çalışmalar yapılırken, aslında kocaman bir boşluk var. Gönül alma... Problemin kaynağı AİLE... Aile kavramı çok önemli. Anne ve babaların çocuk yetiştirme tutumları önemli. Rehabilitasyon Merkezleri önemli. Psikolojik destek çok önemli. Ruhsal olarak sağlıklı büyüyüp gelişmeleri, doğru ve yeterli beslenmeleri gerekir.

Duygusal gelişimlerini tamamlama, gizli yeteneklerini ortaya çıkarma özgüvenlerini kazanmaları çok önemlidir. Çok büyük çaba ister. Çocukta güven duygusu oluşturmak gerekir. Kurulan duygusal bağlar, yıkıcı değil, yapıcı olmalı...

ONLARDAN KORKMAMALI Mendil almamalı. Para vermemeli. Tebessüm sadakadır. Gülümsememizi eksik etmemeli... sen yatağında ananın kucağında, o sokakta yalnız, acımasız dünyanın ayakları altında ezilmiş...

…cennete gitmek istiyorum. Orada kuşlar, kelebekler var. Renkli çiçekler mis gibi kokuyor. Meyve yemek istiyorum. Sokakta yaşamak istemiyorum. Boyacılık yapmak istemiyorum. Dinlenmek istiyorum. Uyumak, kitap okumak, Dr. olmak istiyorum. Dışarıda kar yağıyor.

ÜŞÜYORUM... Ben sokak çocuğuyum abi... uçurtması asılı kalan, bilyelerini rüyalarında unutan, oyuncaklarını masal kahramanlarına kaptıran, o benim işte, o benim abi... tadı nasıldı anne sütünün, anneler nasıl okşar çocuklarını... anne kokusu nasıldır kimbilir?... bir anne çizebilir misin? yanına beni ekler misin?... abi sen aydedeyi seyrettin mi köprünün altından, kayan yıldıza bakarken üşüdün mü abi?...

Abi boşver... gel boyat istersen ayakkabılarını... şahı abi... Babam nerede?... beni dövecek babam bile yok biliyor musun?... kimbilir Bayram da neler alır babalar çocuklarına... BABAM OLSAYDI Çocuk olurdum eskisi gibi. Şımarırdım... boşver abi sen beni düşünme...

SOKAK çocuğuyum ben. Kazanılmadan kaybedilmiş geleceğin herhangibir yerinde... ben sokak çocuğuyum abi... (Bedirhan GÖKÇE) (Dr. Havva SULA) Ağustos-2008...

SAYGILARIMLA...