Büyük bir sorumluluk alırız, sonra ortalık sakinleşir, herkes gider, yalnız kalırız. Beynimizde birşeyler dank etmeye başlar.

ALLAH'ım, ben nelerin sorumluluğunu yine aldım. (Karmaşık işleri, yoğunluğu çok severim.)

EYVAH!... şimdi ne yapacağım cümleleri, beynimizde dolaşır, yayılır, bir yerlere çarpıp yankılanmaya başlar.

KISA SÜRELİ daraldım atağı geçiririz. SONRA Kendimize yaptığımız birkaç dakikalık işkencenin ardından, aman be ne abarttım deyip silkeleniriz. Heyecan geçmez. Kendi kendimizle konuşmaya hatta, kendimizle kavga etmeye başlarız.

SONUNDA Nihayet işe başlarız. Çorap söküğü gibi gerisi gelir. SONRA Birden gülmeye başlarız... Önce heyecan, sonra kendimizi yatıştırma ve mutlu son. Şükür ki, mutlu sonla biter.

Büyük sorumlulukların altına girdiğimiz zaman, eeee... şimdi ne yapacağım?... cümlesi ile konsantre olmamızı engeller. İlkokula giderken öğretmenimiz güzel yazı yazanlara hediyeler verir. Hediye almayanlar eve gelince, annelerinin dizinde yapamıyorum diye ağlarlar. Ağlarken de ne dediği anlaşılmaz. Ağlarken etraftakiler gülme krizine girer. Ağlama biter. Defteri kalemi alır, çalışmaya başlar. Ertesi gün hediye alır, mutlu bir şekilde eve gider.

ŞU AN Annemizin dizine yatıp, ne dediğimiz anlaşılmadan ağlamıyoruz. Sadece konuşuyoruz. Şöyle mi yapayım, böyle mi yapayım, ay ben yapamayacağım herhalde... herşeyi bırakıp gideyim... daha neler neler... Bunları şimdi gülerek yazarız. AMA Yaşarken çok acı olur.

TECRÜBE DE Böyle kazanılıyor demek ki. ASLINDA Hepimizde, biraz ya başarısız olursam korkusu var. Bazen kısa süreli olur, zararsız devam eder. Süreci doğru yönetiyor muyuz? Bilemeyiz. Başarısız olma korkusunun verdiği heyecanı severiz.

YAŞAMIMIZDA Böyle heyecanların olması dileğiyle... çünkü bu tarz heyecanlara her zaman ihtiyacımız var. Mahcup olma korkusu, bizi mahveder. HALBUKİ niye mahçup olalım. Yaşamı akışına bırakmalı. Hatasız insan yok ki...

Rahat olmalıyız. Egomuzu tatmin etmek için, yapılanlar acı verir. İnsan olmayı ama, iyi insan olmayı yapabilsek. Kusur aramadan, önce kendimize bakabilsek. . Bu gurur, bu kin, bu nefret niye... Allah'ım, çok büyüktür. Her zaman Allah'ımızdan isteriz.

BEN BİRŞEY SÖYLEMEDİM Kİ Ağlamaya başladı... söylemedin doğru. AMA Negatif düşüncen dalgalarla karşıya geçti ve ağlattı. Bakışın sertti. İçten pazarlığın canını yaktı. Çareyi ağlama da buldu.

Hepimizin içinden geçen, duygu ve düşünceler, dilimiz konuşmasa bile, vücut dilimiz anlatır. Karşımızdakine gider. O kişi de, çok hassassa yıkılır. (Diğeri amacına ulaşmıştır) Amacı onu üzgün görmek... eline ne geçecekse...

Yaşamımızda bu tür insanların tuzağına düşmemeliyiz... Güçlü olmalıyız... Yalansız, saygı, sevgi, güveni unutmamalıyız... . Dimdik ayakta durmalı, fırsat vermemeliyiz... Kendimize güvenmeliyiz. ALLAH'ım, her zaman yardım eder...

SAYGILARIMLA...