Pembe mavi patiklerin görünmez kahramanları!

Masallarda, devlerle savaşan kahramandan kuvvetli, hayatımızın ilk kahramanı. Zaman geçtikçe kahramanımız olduğunu unuttuğumuz.

Kaç kere hayal kırıklığına uğrattığımızı bilemediğimiz.

Üzülmez, ağlamaz, canı yanmaz zannettiğimiz. Duygusuz olduğunu düşündüğümüz.

“Analar bir doğururken, kapıda dokuz doğurduğunu bilmediğimiz”

Çocukların akşam şikayet edildiği, kızgın, öfkeli, korkutucu olarak öğrettiğimiz.

Analar kadar öpememiştir, sarılamamıştır evladına, örf adet, töre gereği. Serdeki erkekliğinden belki.

Sabah erken çıkmıştır evden, gelince yorgundur oynayamaz evladıyla.

Evde olup biteni en son duyurmuşuzdur.

Kızgın ve serttir bakışları, öfkelidir çoğu zaman, yufka yüreğini göremediğimiz için.

Sevgisi öfkesinden büyüktür oysa

Her şeye herkese yetişmeye çalışırken, hayatın içinde kaybolmuştur.

Yüzündeki çizgilerin derinliği, çektiği acıların sesiz sözleridir, okumayı bilene .

Hasret kalmıştır öpmek istediği evladına, top oynayamadığı yıllarına.

Şimdilerde yine hasrettir, gelip gitmeyen evladına!

Baba kimdir? Derlerse,

“Gurbettir!” Derim.

Pembe mavi patiklerin görünmez kahramanlarına

&&&&

Baba olamayan, babası olmayan,

Babası varken babasızlığı yaşayanları incitmeden kutlayın kutsadığınız günleri!